Adventsactie voor Malawi (3)

Pemphero is een jongen van 14 jaar die ik afgelopen zomer tijdens onze reis van twee weken naar Blantyre, Malawi heb leren kennen. Van maandag tot vrijdag hielpen wij mee in het voedingscentrum. Zeven jaar geleden is het geopend en toen was er ook al een groep jongeren van Sant’Egidio van Antwerpen en Amsterdam geweest. Nu komen er elke dag tussen 450 en 600 kinderen eten. Dat is elke dag feest, want de kinderen eten er niet alleen, maar hangen ook – letterlijk – aan ons. Sommigen spreken Engels, anderen kruipen op schoot of raken je (witte huid) aan. Voor het eten komen de kinderen al binnen, en is er tijd om te zingen, te spelen, te kleuren, en met hen over een thema te spreken. Zo maakten de kinderen een keer tekeningen over wat zij later willen worden (zie foto in de kerk). Zonder dat ik me dat van tevoren realiseerde, zorgen ons bezoek en onze aandacht er dus voor dat de mensen daar beginnen te dromen over een andere toekomst. De warme maaltijd bestaat naast nzima (maismeel, het belangrijkste nationale voedsel) uit groenten en vlees of een ei of bonen, en elke dag een stuk fruit. Na het eten is het tijd om in groepjes of met de hele groep buiten te spelen, en elke dag wordt er uitvoerig dag gezegd. Dit voedingscentrum is sinds 2010 een belangrijke aanvulling op het DREAM Centre, de aidskliniek van Sant’Egidio. Daar krijgen alle besmette patiënten hoogwaardige medische zorg, startend bij zwangere vrouwen. Vanwege de grote armoede is het voedingscentrum een noodzakelijke aanvulling om de kinderen gezond te laten leven. Toen ik over onze Adventsactie vertelde, werd ik dan ook tot drie keer toe geknuffeld. De registratie van de patiënten in de kliniek en de kinderen in het voedings-centrum maakt meteen helder als iemand niet meer komt. In de ochtend gingen wij dan ook op huisbezoek in de sloppenwijk rond het voedingscentrum. Zo zijn we op bezoek geweest bij Pemphero, die als wees samen met zijn zus en haar baby (veel meisjes / vrouwen zijn al heel jong moeder) bij zijn oma woont. Oma zou voor hen moeten zorgen maar vindt dat heel ingewikkeld omdat in haar hoofd haar eigen ziekte de schuld is van haar kleinzoon. Omdat je je behoorlijk beroerd kunt voelen door de aidsmedicijnen als je niet goed te eten krijgt, neemt Pemphero al enige tijd zijn medicijnen vaker niet dan wel. Daarom is hij nu ziek, zo ziek dat hij niet meer de kracht heeft om het hele eind naar het voedingscentrum te komen lopen. De volgende dag zijn we hem met een arts gaan opzoeken, en hebben we hem met ons busje meegenomen. Hij blijkt zwaar ondervoed. Onvoorstelbaar hoe hij opknapt van eten en onder leeftijdsgenoten zijn. Voor we vertrekken zijn er door Sant’Egidio plannen gemaakt om voor hem te blijven zorgen. Ik hoop en bid dat Pemphero het gaat redden! pastor Colm Dekker