Het Viertje van 2 juni 2019

Weekbulletin van de Vier Evangelisten
zondag 2 juni 2019, 7e zondag van pasen

Hand. 7,55-60 Apocalyps 22, 12-14, 16-17. 20 Johannes 17,20-26

Jezus heeft geen Kerk willen stichten en ook geen beweging die zich zou afscheiden van het Jodendom. Jezus heeft juist gewezen op de kern van de Joodse religie, de kern van de Thora. Want die was door de vele geboden en verboden in de tijd van Jezus vaak uit het zicht geraakt. Geloven was geworden tot een slaafs naleven van de letter van de Wet. Jezus wil de dode letter weer bezielen, nieuw leven inblazen en teruggaan tot de essentie van het geloof. Dan gaat het altijd om de relatie tot God en de medemens, de praktijk van gelovig handelen. “Heb God lief en de naaste als jezelf”.

Een levend geloof betekent een flexibel geloof dat niet verstard is. Heel concreet: wat vraagt God, mijn naaste op dit ogenblik, hier en nu, van mij? Een levend geloof dat wil bouwen op het fundament van de gelovige traditie maar ook wil groeien en zich hernieuwen. Waar een gelovige in zijn denken verstart, rechtlijnig wordt, ligt het gevaar van fundamentalisme en fanatisme op de loer. Dat is het geval bij de tegenstanders van Jezus, verblind door de letter van de wet.

Wanneer een groep of beweging haar charismatische leider verliest, valt de groep meestal uiteen. Dat zullen de geestelijke en politieke leiders in Jeruzalem ook verwacht hebben toen ze Jezus ter dood brachten. Het wonder van Pasen is dat de leerlingen toch bijeen komen en door de kracht van de Heilige Geest verder gaan in het voetspoor van Jezus. De groep valt niet uiteen maar groeit. Petrus, de ongeletterde visser, getuigt tegenover de Joden van zijn geloof en zo doet ook de diaken Stefanus die zijn getuigenis met de dood moet bekopen.

Jezus bidt dat zijn volgelingen één zijn zoals Hijzelf één is met zijn Vader, een band van liefde en trouw. Deze liefde van God toont Jezus aan ons. Als wij die liefde toelaten in ons hart zijn ook wij verbonden met de Vader.
J. Verhoeven

Van Lucas naar Paulus: een terugblik

Afgelopen zondag hebben we afscheid genomen van de Lucaskerk. Een moment waarvan we wisten dat het ging gebeuren, maar dat nu realiteit werd. Het was een mooie dienst waarbij ook dierbare oud-voorgangers aanwezig konden zijn en de provinciaal van de Salesianen van Don Bosco.

Na de H. Communie was het dan zover: we gingen naar buiten. Onder het luiden van de klokken werden de deuren van de Lucaskerk gesloten. Een moment om bij stil te staan en dankbaar te zijn voor de mooie herinneringen.

Het moment ook om samen voorwaarts te gaan. En dat deden we letterlijk in een indrukwekkende processie door het Stadspark Osdorp naar de vernieuwde Pauluskerk. Daar werden we verwelkomd door de klokken. De meesten van ons keken de ogen uit en zochten punten van herkenning.
De kerk is vernieuwd en zeker meer dan ‘zomaar een dak boven wat hoofden’. Het is een ‘huis dat een levend lichaam wordt als wij er binnen gaan (…).’ Het gekozen lied tijdens de inzegening door Dominiek Deraeve en Colm Dekker kon het niet beter verwoorden.

Er waren woorden van dank voor de mensen die dit voor elkaar gekregen hebben, zoals Wim Duivelshof, Ger Willemse en zeker ook Dominiek Deraeve.
Na de viering was er een mooie samenkomst (met lekkere hapjes) waarbij we samen de kerk en de zalen gingen ontdekken.

Het is nog even wennen. Zoals een parochiaan het vandaag mooi verwoordde: ‘Het is een ander huis, maar de gemeenschap, de familie die er woont is dezelfde. En dat is wat echt telt.’
Nicole van Soest